Άκουγα «είναι δύσκολη η πρώτη τάξη δημοτικού», «Το σύστημα εκπαίδευσης; Χάλια.», «Αν πετύχετε καλό δάσκαλο/δασκάλα…», «Χαρείτε το νηπιαγωγείο , γιατί μετά έρχονται τα δύσκολα», «Οπλιστείτε με υπομονή, γονείς!», «Το σχολείο; Χάλια!», «Τέρμα το παιχνίδι, μόνο γράφουμε» και πολλές ακόμη εμπειρίες και συμβουλές γονέων και παιδιών που πέρασαν από αυτό το στάδιο. Είμαι Μαμά ενός 6χρονου παιδιού που ξεκίνησε το δημοτικό τον περασμένο Σεπτέμβρη και ψυχολόγος στην επαγγελματική μου ιδιότητα. Από την εμπειρία μου στην συναναστροφή μου ως ειδικός ψυχικής υγείας με γονείς και παιδιά όλα αυτά τα ακούσματα και μοιράσματα μου ήταν οικεία και γνώριμα, βιώνοντας τέτοιες καταστάσεις μαζί με τους θεραπευόμενους μέσω της ενσυναίσθησης. Επιπλέον οι αναμνήσεις μου ως παιδί στο δημοτικό έρχονταν να ενισχύσουν και να επιβεβαιώσουν ανάλογες πεποιθήσεις και εμπειρίες.
Το παιδί άρχισε να φέρνει κάθε μέρα μελέτη για το σπίτι που σταδιακά όλο και αυξανόταν. Από την πλευρά του σχολείου μας έδωσαν απλόχερα την ιδιότητα του δασκάλου στο σπίτι (αναγκασμένοι και οι ίδιοι μιας και η ύλη είναι μεγάλη και απαιτητική, χωρίς πρόθεση να τους στοχοποιήσω),γεμίζοντάς μας ευθύνες που δεν μας αναλογούν , κάνοντάς μας εκπαιδευτικούς που δεν είμαστε και διαταράσσοντας τη σχέση γονέα-παιδιού που ουδεμία σχέση έχει με το σχολείο. Ξαφνικά ξεσπάσματα και διαμάχες εκατέρωθεν για το καθήκον , μιας και η μάθηση και η αγάπη για το σχολείο μετατράπηκε σε καθήκον. Πρέπει να γίνει η αντιγραφή, πρέπει να συμπληρωθεί το φυλλάδιο, πρέπει να κάνει ανάγνωση, πρέπει.. πρέπει…Περιμένουμε το παιδί να αγαπήσει το σχολείο; Τον βραχνά που φορτώθηκε; Και πότε θα παίξει; Μετά το νηπιαγωγείο έρχεται μόνο το «καθήκον», μπαμ!
Ώσπου μια μέρα το φωτοτυπικό του σχολείου ξεμένει από μελάνι! Όλες οι ασκήσεις γίνονται στο σχολείο, από τη μια το παιδί προσπαθεί περισσότερο στο πλαίσιο του σχολείου, από την άλλη οι δάσκαλοι δυσφορούν διότι δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στον τρόπο εκπαίδευσης που τους επιβάλλει το σύστημα , και στο σπίτι αυτή η ΝΕΑ συνθήκη φέρνει την ψυχική ηρεμία.
Επανέρχεται η ατόφια ιδιότητα του γονέα , που δεν χρειάζεται να γίνεται πια δάσκαλος, που το παιδί έχει χρόνο για να παίξει ως παιδί και η μεταξύ τους σχέση αφορά μόνο τα του σπιτιού όπως χρειάζεται.
Θα περιμένουμε και πάλι να ξεμείνει το φωτοτυπικό από μελάνι άραγε για να «σώσουμε» τη σχέση με το παιδί μας; Τροφή για προβληματισμό του εκπαιδευτικού συστήματος…
Της Σοφίας Γ.
